Ahmet Erhan hayatı ve şiirleri

AHMET ERHAN 1948.... HAYATI VE ŞİİRLERİ 8 Şubat 1958’de Ankara’da dünyaya geldi. Mersin’li bir ailenin, dört kızın ardından doğan beşinci çocuğudur. Babanın işleri nedeniyle Ankara’dan göç edilmiş ve bunun üzerine çocukluğuyla ilk gençliği Mersin ve Adana’da geçmiştir. Babasının emekliye ayrılmasıyla yeniden Ankara’ya dönerler. Çeşitli nedenlerle kısa bir süre ara verdiği lise öğrenimini Akşam Lisesi’nde tamamladı. Ardından Gazi Üniversitesi, Eğitim Fakültesi, Türk Dili ve Edebiyatı bölümünü bitirdi. Ankara’nın özel öğretim kurumlarında Türkçe-Edebiyat öğretmenliği yaptı. Hayatının büyük bir bölümünü Ankara’da geçiren şair, 'Ankara-İstanbul Karatreni' kitabında anlaşılabilen nedenlerle, 2001 yılında İstanbul’a yerleşti. Adana Demirspor Genç Takımı'nda futbol oynadı. O yıllarda geçirdiği ağır sakatlık döneminde şiir yazmaya başladı. 1976’da Militan dergisinde topluca yayınlanan şiirleriyle dikkat çekti. 1980 öncesi ve sonrasında ülke gençliğinin yaşadığı dramı, içerden bir ses olarak, o dönemlerde oldukça yaygın olan slogancılığa kaçmadan, kendine özgü diliyle yazması şiirini özel kıldı. Lirizm zenginlikleri ve ironiyle harmanladığı “şimdiki zamanın duygu resmi” olarak tarif edebileceğimiz söyleyişini, neredeyse otuz yıldır sürdürüyor. Ahmet Erhan pek çok çevrede hala ilk kitaplarıyla hatırlanmasına ve bilinmesine rağmen, şiir serüvenini yaşanan zamanla atbaşı götürmekte ve çok genç yaştaki okuyucuları tarafından da ilgiyle takip edilmekte. Cahit Külebi, 1982 tarihli bir söyleşisinde kendisi için “şaşırtıcı bir olgu” tabirini kullanmıştı. Ahmet Erhan, şiirleriyle hala kendisini izleyenleri şaşırtmaya devam ediyor. ESERLERİ Alacakaranlıktaki Ülke. İlk basımı Mart 1981'de Yeni Türkü Şiir Yayınları, İlk Eserler Dizisi'nden çıkan bu kitap, şair henüz 23 yaşındayken 1981 Behçet Necatigil Ödülü'ne değer bulunmuştur. Kitabın ikinci basımı bir yıl sonra şairin yeni kitaplarıyla birlikte Lir Yayınları'ndan çıkar. Kitabın tekrar basımları sonraki yıllarda da farklı yayınevlerinden devam etmiş ve etmektedir. Yaşamın Ufuk Çizgisi, Nisan 1982, Lir Yayınları, Türk Yazarları Dizisi. Akdeniz Lirikleri, Nisan 1982, Lir Yayınları, Türk Yazarları Dizisi. Kuş Kanadı Kalem Olsa, 1984, Can Yayınları. Bu kitapta daha önce yayınlanan 'Alacakaranlıktaki Ülke', 'Yaşamın Ufuk Çizgisi', 'Akdeniz Lirikleri'nin yanı sıra, sonraki yıllarda Bilgi Yayınevi'nden ayrı kitaplar halinde çıkacak olan 'Sevda Şiirleri', ' Zeytin Ağacı', 'Ateşi Çalmayı Deneyenler İçin' toplamları yer almaktadır. Ölüm Nedeni Bilinmiyor, 1988, Can Yayınları. Deniz Unutma Adını, Ocak 1992, Bilgi Yayınevi. 1992 Yunus Nadi Şiir Ödülü'ne değer bulunmuştur. Öteki Şiirler 1976 - 1991, Ekim 1993, Bilgi Yayınevi. Çağdaş Yenilgiler Ansiklopedisi, Ekim 1997, Bilgi Yayınevi. 1998 Cemal Süreya Şiir Ödülü'ne değer bulunmuştur. Köpek Yılları, Temmuz 1998, Bilgi Yayınevi. Yayınlanmış tek öykü kitabıdır. Resimli 'Ahmetler' Tarihi, Şubat 2001, Bilgi Yayınevi. Şairin daha önce hiçbir dergide yayınlamadığı 'Türkiye Ayağa Kalk' adlı şiir toplamı da bu kitapla ilk kez okuyucuya sunulur. Ankara-İstanbul Karatreni, Ağustos 2001, Everest Yayınları. Şairin çeşitli dergilerde yer alan denemelerini, Ankara-İstanbul Karatrenine binip İstanbul'a göç ettiği Nisan 2001'i takip eden Ağustos'ta yayınlaması oldukça önemlidir. Şehrine vedası olarak adlandırabileceğimiz 'Daüssıla' şiiri de bunun önemini çizmek istercesine kitapta yer almaktadır. Bugün De Ölmedim Anne, Toplu Şiirler 1, Eylül 2001, Everest Yayınları. Toplu Şiirlerinin bu ilk cildinde 'Alacakaranlıktaki Ülke', 'Yaşamın Ufuk Çizgisi', 'Akdeniz Lirikleri' toplamları yeniden okuyucuyla buluşmuş olup, Toplu Şiirler 2. ve 3. ciltlerinin yayınlanmaları beklenmektedir. Ne Balık Ne De Kuş, Mayıs 2002, Everest Yayınları. Kaybolmuş Bir Köpek İlanı, Ekim 2003, Everest Yayınları. Şair bu kitabıyla 2004 yılında ikinci kez Yunus Nadi Şiir Ödülü'ne değer bulundu. Şehirde Bir Yılkı Atı, Ekim 2005, Everest Yayınları. 2006 yılı TTB Behçet Aysan Şiir Ödülü bu kitapla Ahmet Erhan'a verildi Buz Üstünde Yürür Gibi, Seçme Şiirler, Haziran 2006, Everest Yayınları. Ayrıca 'Kara Köpekli Adam' (roman) ve 'Anne Bu Şiiri Senin İçin Yazdım' (şiir) adlarıyla Bilgi Yayınevi tarafından basılan ve ne yazık ki tükendiğinden şu anda satışta bulunmayan çocuk kitapları bulunmaktadır. Şair yukarda sözü edilen kitaplarına verilen ödüller dışında yaşamı ve tüm eserleriyle 1999 yılında Halil Kocagöz ve 2005 yılında Dionysos Şiir Ödüllerine değer bulunmuştur. Ağaç Bu şiire girmek için yıllarca bekledi şu yaşlı ağaç. Kimse onu anlamadı. Yanından geçen birini görünce usulca kımıldanmasını bile bir şeylere yormadı... Yolun kıyısında duran yapraksız, tozlu ağaç işte bir şiire girdin. Artık yalnızca bir ağaç değilsin Ahmet Erhan SEVDA ŞİİRLERİ Burada bitiyor bir sevda, yenisi nerdebaşlar; ya da başlar mı bilmem?Kendi derinliğiyle dolan bir kuyu muyüreğim; kendi boşluğuyla yetinen?Burada bitiyor bir sevda, ele avucasığmayan kederler, kimi gülüşler ve biro kadar da unutulmaya yatkın anılarbırakarak geride; belki birkaç da şiir...Sürüp gidecek yaşamım, kimi yerlerdesanki yeniden okur gibi bir romanıve gülümser gibi yine aynı şeyleresıkıntılı, dalgın; çoğunlukla acılı.Burada bitiyor bir sevda, kaldım işteyine dağlar, uçurumlar arasında birbaşıma.Burada bitiyor bir sevda, önsöz gibiydibir çağrıydı, daha nice yeni sevdaya. YAŞAMA SEVİNCİ Bütün güzel kadınlarını bu dünyanınSevdim, diyebildiğim zamanBütün kentlerini gezdim, denizlerine girdimVe artık bir tek taş kalmadı tanımadığım,bir tek yüz, bir tek yer adıSöylenecek bütün sözleri dinledim ve söyledimbütün söyleyeceklerimiAcının bütün uçurumlarına indim ve çıktımsevincin bütün dağlarınaBütün çiçekleri kokladım ve kopardımbütün meyveleri dallarındanIsmarladığım yağmur, savrulmadığım yelkalmadı...Bütün haklı kavgalarında dünyanındövüştüm, diyebildiğim zamanOkudum bütün kitapları, bütün şiirleri yazdımVe topladım bütün dillerin en güzel sözlerini,sıraladım tek bir sözlükteBütün mayınları, bütün dikenli telleriayıkladım sınırlardanVe bir tek zorba çıkmadı önüme.Bu dünyada acı çeken tek bir insan yoktur,diyebildiğim zamanİşte o zaman ölebilirim.Toprağımda bir çığlık olur da büyüryaşama sevincim... ÇÖZEMEDİĞİM BİRŞEYLER VAR HAYATIMDA Çözemediğim bir şeyler var hayatımdaSualtı gibi derinlerde sessizce bekleyenDirensem, daha ne kadar direnebilirim artıkNereye kadar gidebilirim, gitsem?Aradığım nedir, o kentten bu kente?Adressiz yaşamak da sıkar insanı gün gelirGider heyecanlar, istekler, gülümseyişlerYüreğimdeki denizin suları birden çekilir.Özleyip de vardığım her yerden, hemen kaçsam diyorumNe aradığımı biliyorum, ne bulduğumuBilmem neresinde yanıldım ben bu hayatın?Yüreğimi kabartan o sevinç, şimdi sonsuz bir acı oldu.Taşlar yığılmış önüne en güzel, en anlamlı duygularınUçsuz bucaksız bir tüneldeyim ve her yanım karanlıkKoluma giriyor bazı adamlar, bir şeyler söylüyorlarKalıplaşmış, sıkıntı verici, güdük.Oysa acı diye bir şey var bu dünyadaÖlüm var -ki yüreğimde bu boşluğu yaratan birazda odur.Yanıbaşımda ölüp gitti dostlarım, ben bakakaldımGözyaşlarının da bir yerlere gömüldüğü görülmüş müdür?Çözemediğim bir şeyler var hayatımdaSanki ilk benim duyduğum garip, anlatılmaz duygularSürse daha ne kadar sürer bu, bilmiyorumÖlümü ve hayatı yanyana düşünmesini ne zaman öğrenir çocuklar? ÖLÜM BİLE Ölüm bile geç kaldıktan sonraBütün ilkleri sona bırakmanın belki de tam zamanıBen her şey bir ırmaktır sanırdımBunun için günlükler tutmaya kalktımVe tarihleri karıştırdım nasıl daAldım şapkamı gidiyorum şimdiİniyorum kentin çekirdeğinekendime yeni dalgınlıklar buldum son günlerdeDev yapılar ufuk çizgisinin önünde birer parmaklık gibiKırmaya kalksam çocuklar uyanacakBen odama döneyim en iyisiÖyleyse nice yağmurNiye bir kız saçı gibi sokaklardaAynaya baksam kalbim görünürAklımda gitgide büyüyen yaraBir ağacın en uzak dalı gibi sessizce çürürÖlüm, evet ölüm bile geç kaldıktan sonra BUGÜNDE ÖLMEDİM ANNE Yüreğimi bir kalkan bilip sokaklara çıktımKahvelerde oturdum çocuklarla konuştumSıkıldım, dertlendim ,sevgilimle buluştumBu gün de ölmedim anne.Kapalıydı kapılar,perdeler örtükSilah sesleri uzakta boğuk boğukBir yüzüm ayrılığa, bir yüzüm hayata dönükBu gün de ölmedim anne.Üstüme bir silah doğruldu sandımRüzgar, beline dolandığında bir dalınKorktum, güldüm, kendime kızdımBu gün de ölmedim anne.Bana böylesi garip duygularBilmem niye gelir ,nereye gider?Döndüm işte; acı, yüreğimden beynime sızarBu gün de ölmedim anne. GÜL ÇİÇEK Geceyarısı, karanlık bir bozkırdaIşıklar içinde akan bir tren kadar yalnızımiçinde onca insan, içinde dünya...Soluk soluğa, demirden bir ırmağa mahkumVe bilmeyen sonsuzluk nedir,Haklı olan kim bu kargaşada?Ateş ve su, yaşam ve ölüm, irin ve şiirUcu bucağı olmayan bu çığlıgınOrtasında nasıl barışılabilir?Anlamak isterim, hangi yasaBir beşikle bir darağacınıAynı ağaçtan, ne adına varedebilir?Sorular sormak icin geldim şu dünyayaYasım acıların yasıdırBoynumu üzgün bir çicek gibi kırıp daYollara düştügümde, başımda deniz köpüklerindenYa da sabah yellerinden bir taçlaYürüdüğüme inanırdım - yanılırdımGeceyi günle, acıyı sevinçle kardığımBu söylencenin bir yerinde durakladımVe anlatamadım, konuşamadım bir daha.Acını ödünç ver bana, gözyaşlarınıDamarlarında uyuyan sevinci ödünç verYitirdim çünkü onları da..İlenmiyorum, el çırpmıyorum artıkNe aklımda yaşadıklarım üstüne düşüncelerNe de geleceğime dair bir tasa.Gelirken çan çalmıyor yalnızlıkBir adam, bir sokak, bir evYüzle, gülüşler, susuşlar boyuncaSoruların vardı senin, ne çok sorularınGözlerin dunyayı eleyip dururdu boyunaBir fısıltı gibi başladı sevgimÇığlık oldu, kağıtlarda çiçek açtı sonraSonrası...Mutlu bile olduk bazıArtık sen yadsısan da ne kadarYa da ben bilmiyorum mutluluk nedirAnlatsın yollar, yollar, yollar...Şimdi gece, soluğumu verdim içimeAz önce kağıtlara gül kuruları serptimDolaplardan kekik, nane kokuları çıkardımÖylece serptim, seni yazacağım diyeSen ki, deniz görmemiş bir deniz kızısınAklımın almadığı bir yerde, öylesinŞimdi gece, iki kişilik bu yalnızlıkBize artık yeter de artar bile...Dünyanın ölümünü gördüm, suyun toprağınEn yakın dostlarımın birer birerVakitsiz açan çiçeklerin, vakitli doğan çocuklarınÖlümünü gördüm, ama kimseİnandıramaz beni öldüğüne sevgilerin!Yaşam ki bir kum saatidir usulca akanDolan sevgilerimizdir biz boşaldıkcaYaşımız biraz da sevgilerimizin akranıdırVereceğimiz tek şey budur dünyaya.Şu dağılgan yüreğimi, şu köpüklere imrenenYüreğimi bir gün yollara atarsamBir gün bir nehir yataklarına dolarsam, korkarımSuyumun coğu senden yana akacakBütün sözcüklere adını ekleyeceğimGüldeniz, Gülekmek, Gülyağmur, GülsarapGülaşk, Gülsiir, Gülahmet, GülerhanEy gül yaşamım, yitip giden düşlerim!Gecelerdi, solgun - sessiz tüterdi yüzünYatağımda bir kımıltıydın, dilimde türküUykusunda konuşurken sesini öptüğümVarmak için beyninin kıvrak dağ yollarınaKokundu, bedenimi saran o ince buğuEsintisinde usul usul yürüdüğümKi değişmem yaseminlerle, portakal ağaçlarıyla..Sanki bir kız yürürdü yollardaEvimin sokağına girer, paspasa ayaklarını silerdiKapımı açardı gümüş bir anahtarlaSanki hep gelirdi, sevişirdik bazı, konuşurdukTozlu kitapların yığıldığı odalardaKalırdı duvarlarda gülüşünden bir tiniYatağımda bedeninden bir oyuk.Benimse ellerim titrerdi, alnının aklığındanSaçlarına saçlarına doğru titrerdiŞimdi kağıtların üstünde gidip gelen ellerimTitremiyor artık , yolunu biliyor şimdiGeceyarılarını çoktan geçtiBu şiir bitmeyince varolmayacak ellerimEllerim uykusuz, ellerim geberesiye yalnızSüzülüp alçalıyor karanlığa doğru.Bütün yaşamım seninle geçiyor belleğimdenSeninle var ve seninle sürüp gidecek artıkBir akdeniz kentinde limon koklayanVe hep ufkun ardına bakan çocukAcıyı buldu sonunda, kanayan bir güldenÇaldı yüzünü bir yaşamlıkGeçer şimdi dumanlı bir kentin sokaklarındanŞaire çıkar adı - az buçuk kaçık.Yeryüzünden silinmiş ırkların sonuncusuyum benOturup da şimdi aşk şiiri yazmam bundanGülsün köpek sürüsü, lime lime edipBu dizeleri, satsınlar haraç-mezatDoğru, benden sonra da tufan kopmayacakAma haykıracağim laflarını tuzla kesipYitip giden bu aşkı, nefesim tukenene dek.Beynime bir sarkaç gibi vuruyor sorularNeresinde yanıldik biz bu yaşamın?Hangi el bozdu büyüyü, hangi yazıAcılara hüküm verdi, soldan sağa taşarak?Kalbimde yillardır kabuk bağladı yaralarÖdüm kopuyor, bir gun hepsi birden kanamaya başlayacak diyeYenilmeyeceğim, boyun eğmeyeceğim hiçbir şeyeHep direnen bir yanım kalacakAdımın soluk izi, acının seyir defterinde.şimdi gece, bindokuzyuzseksenikiyleÜçyüzaltmışbeşi çarp - oradayım işteYorgun değilim, umarsızım yalnızcaGeçmişle geleceğin öpüştüğü yerde bir noktaGibiyim ve çoktan dürüldü defterimUçurumlar üstünde uçuşur dizelerimOnlara köprü olacak bir beden yoksa da..Bu benim yalnızlığım, dalsızlığım benimKana kana içtiğim çesmelerden susayarak ayrılmakTitreyen bir ışık karanlıklardaOnu kim görebilir, kim tanıyabilir?Sonuda hep bir soruyla karşı karşıya kalmakBoynumun borcu bu, ödenmedi yıllardır.Her aşktan böyle bir şiir kaldı bendeYaşamımın bir dilimini özetleyenUnutuşun çiçekleri bunun için hic açmıyorDonuyor bir gülüş tek bir dizedeYaşanmış yüzlerce anı, buruk bir özlemÇivileniyor beynimin bir yerlerineGeride -hayır- acılar filan da kalmıyorBir boşluk yalnızca, uçurumlara özenen.Nefret ediyorum ve seviyorum seniGirdiğin bütün kapıları açık bırakBirazdan git diyebilirim çünkü..Çağım yalnız bırakmıyor beni, elleriniTutuşumda, usulca öpüşümde dudağınıÇağım aramızda çekilen kanlı bir bayrakUzayan, akan bir irin yolu gibi.Sözcükleri güden çobanları var kalbiminBeynimin yaşamı saran kıskaçlarıBitsin dediğim yerde bunun icin başlıyorumYitirdiğim her şeye dönüp de bakmam bundanSensin yalnızlığa uzanan yolların düğüm yeriAma şu anda içimde öyle çoğulsun kiBöyle irkilmezdim dünyayı kucaklasam.Çapraz yalnızlıklar astım göğsümeYollarda bir savaşçı gibi yürüdüğüm doğrudurGözlerle, dillerle kuşatilmis bir ülkekalbimdir ona tek sınırSusmayı bunun icin severim bir cığlık gibiDonup kalır sesim kendi göğündeOnu ne anlayan, ne de duyan bulunur.Yaşamım sonsuz bir hac yolculuğuna dönüşüyor buradaKendi içimde ya da uzak yollardaBulduğum ve yitirdiğim bütün varlıklarBir mozayiğe biçim veriyorlar sessizce..Bende dünyanın acısıyla sevinci öpüşüyorIrmakların birleştiği o nokta benimİtilip tekmelendiğim bütün kapılardaBana atılan her taş şimdi çiçek açıyor.Bir gün anlarsın beni neden suskunumDünya içimde konuşurken böyleBedenimi aşıyor yorgunluğumKarşında oturduğum masalardan dökülüp saçılıyorBu öyle bir cığlık ki, susuşlar kalıyor gerideOndan öte her söz bir saçmalığı büyütüyor.Adını çoktan unuttun yüzün aklımdaVe bu şiiri neden sana adadığımı bilmiyorumAma her güzellik nasılsa kendi adını bulurBunun için ben Gül dedim sana..Yine de bir çiçeğe bunca yağmur yağarsaKökleri toprağı saramaz olurÜstüne titrediğim her şeyi yitirmeyi öğrendim çoktanSöylenecek bir tek sözüm kalmazsaÇizerim yüzünü kuşların kanatlarınaHer çırpınışta gökyüzüne dağılırYüzün, hücrelerine varana dek uçuşur.Kağıtların aklığına aşkın tortusu çöküyorParklar, sokaklar, söylenmiş ya da söylenmemiş sözlerYazdıkça biraz daha unutuyorum seniVe her yerde düş tacirleri, şiirsevicilerBir şeyleri yorumlayıp duruyorlar aptalcaBüyüteçlerle inceliyorlar şu yitik ömrümüzüBen aşkın son hasatçısı, son peygamberGülünç, soyu tükenmiı bir varlığı oynuyorum boyuna.Sana artık bir sığınak olsun bu şiirNoterlere ver onaylasınlar - her hakkı saklıdırDüşün, kalemimi sen tuttun yazarkenYeni okula başlayan bir çocuğa yardım eder gibiÖyle acemilikler yaptım ki benHiç kalır bu şiir onların yanında veNasıl ayaktayım diye şaşıyorum bazen.Görüp göreceği son şey bu şiirdir dünyanınÇığlığımdan arta kalan bunlar olacakAklımın son kırıntılarını da burada harcıyorumBundan böyle ibreler hep eskiye vuracakYakınmıyorum, yerinmiyorum hiçbir şeyleKalırsa odalarda unutulmuş birkaç şiirBir yeniyetmen in altını çizeceği dizeler bendenSenin adın nasılsa bir gün hepsini tamamlayacak UMUT Usul usul geceleyinSirenler duyarsan derinKapını gökyüzüne dayayıp da bekleYolunu şaşırmış bir yıldız düşer belki üstüneBaşını yastığa gömYüreğini ayışığına ayarlaYorganına sıkıca sarınDerin bir nefes alVe sakın ağlama. SON DAMLA Her bardağı taşıran bir son damla vardırToprak gelince ölümle, meyhanelerde bir koltuk daha azalırDamlaya damlaya gider Ahmet Erhan, sel olur gelir ölümHayat buysa eğer, meğer ki aldatılışım.Yalnızım... sokağın zulasında bir köpek gibi kaldımIslak bir köpek gibi ancak sabahla ayılırSürüklene sürüklene götürülür Ahmet ErhanKomiserim, tebdil-i hayatta şiir vardırŞimdi bir ölsem ve artık hiç konuşulmasamÇocuğumun belleğini kefenimle silsemAnlamam ki nicedir yaşım murada ermiş dölümNeden her çocuğun ille de bir babası vardırOğlum, zaman ağır, gün ağır, gece acıya aşinadır.